Gisteren sprak ik Nicolaos, een sympathieke gast met een Griekse achtergrond, op een ontspannen mannenavond, welke bestond uit bier proeven, hapjes eten en bijkletsen. Hij zag een foto van mijn S2000 op mijn Iphone. Wauw dat is een S2000 toch, 9000 toeren? Ik was lichtelijk verbaasd dat hij een S2000 direct herkende vanaf de kleine afbeelding. Weinig autoliefhebbers kennen en herkennen een S2000 zoals veel eigenaren spijtig zullen beamen. Hetzelfde met de NSX. Ben je de beste auto ter wereld en er is niemand die je herkent of überhaupt kent. Wij kletsten wat over mijn s2000. Geïnteresseerd vroeg ik hem naar zijn auto. Iemand die iets weet over een S2000 is vast een autoliefhebber, misschien zelfs kenner van Japanse sportauto’s? Hij vertelde mij dat hij een Opel B Kadet uit 1970 reed. Nu was het mijn beurt om verbaasd te zijn. Hij liet mij een foto zien van de oldtimer. Vierkant, karig, en oud. Nu kan ik oldtimers zeker waarderen, maar niet direct deze. Ik vroeg hem waarom hij erin reed. Filosofisch als hij kan zijn, vertelde hij over zijn Duitse auto. Deze auto was de essentie waar het om autorijden ging. De Duitse auto had geen wieldoppen meegekregen van zijn fabrikant, want dat was niet nodig, hij had wielnavendoppen. Er zat wel een achteruitrijdlicht op, dat was een optie. De binnenspiegel was ook een optie. Geen stuurbekrachtiging, elektrische ramen of airco. Alles was optie op deze auto, zoals het hoort bij een Duitse auto, het gaat om de essentie van het pure rijden. De rest heb je helemaal niet nodig en dat vind ik nu juist zo mooi zei hij.
Ik dacht na over zijn woorden welke ik vreemd genoeg wel herkende, Chef ingenieur Shigeru Uehara moet aan het zelfde hebben gedacht toen hij de S2000 ontwierp ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van Honda. De eerste S2000’s kregen geen klok om de tijd af te lezen, je moest genieten van het rijden en niet bezig zijn met ergens op tijd komen.
Stiekem vind ik het mooi, dat Nicolaos in zijn kadet uit 1970 dit inzicht heeft en geniet van het pure autorijden.